Dende aquel mirador que semellaba un balcón de fría pedra a carón do mar podías ver os faros da Ría contando segredos en muda radiofonía. Falaban de sereas e golfiños, de caracolas e estrelas de mar. Contaban os segredos que as ondas lles trouxeran no seu paseo vespertino.

O de Corrubedo gostaba de falar longo e tendido da elegancia con que se deitara aquela tardiña o sol, mentres que o muradán prefería comentar o fermosa que atopaba á dama Lúa coa esa resplandecente pel de prata capaz de competir co mellor dos peixes dos fondos mariños nos que se reflectía.

As pequenas balizas de sinalización do interior Ría, pola súa parte, amaban a sinxeleza das estrelas que dende o alto lles chiscaban tímidamente o ollo. Cada un tiña a súa preferida, e nas noites craras comentaban cal daqueles pequenos vagalumes astrais era quen de eclipsar á mesmísima lúa coa súa fermosura e tímido pestanexar.


Nas noites de trebón, os faros deixaban de lado a súa conversa cotiá para escoitar con atención as novas que os ventos traían de terras lonxanas, e nas cálidas noites de vran, eran caladas testemuñas da vida que se negaba a durmir ao seu redor.

E así, cada noite, os faros daquela Ría volvían a contar historias de naufraxios e tesouros, segredos de amantes que ao seu carón buscaban un refuxio na mirada do outro, lendas de sereas e arriscados mariñeiros... sempre na súa muda linguaxe de silencios.

Senti che fuori piove, senti che bel rumore
Vasco Rossi

Fuori piove. O aire é quente e pesado dende hai días. Entra nos pulmóns e sintes coma se non tiveras respirado. Pégase á pel, aos osos, está en nós.

Agora chove. Forte, coa furia de quen se deixaba agardar, como querendo matar este calor abafante que nos envolve. E cada gota é unha puñalada.

Os tronos xa pararon hai un anaco, pero volverán, sei que volverán. E os raios cruzarán o escuro ceo facendo palidecer á propia lúa ao seu paso.

E durmirei, durmirei arrolada polo seu cantar.

Y hay una sola saliva y un solo sabor a fruta madura,
y yo te siento temblar contra mí como una luna en el agua.

Julio Cortázar, Rayuela

O tempo pasa. Aquel día tremía, pero non tiña frío. Miraba ao chan, examinando o decorrer do meu pé pola area. E agardaba, agardaba aquilo que levaba tanto tempo a agardar. E chegou.

O tempo pasa. As cousas cambian. Pero os sorriso da lembranza permanece inerte como a rocha na que me sentei a agardar naquel solpor de agosto.

Lembro un parque, un columpio no que xogar naquelas cálidas noites de vran, que a brisa do mar disfrazaba de frescas. Lembro subir alto, moi alto, ata ver a praia por riba do valo do parque. Praia, estrelas e luces eléctricas que reflectían no escuro espello das augas nocturnas. Lembro a brisa enredándome o pelo coa velocidade, o cheiro a ferro das cadeas que se mesturaba co sal da brisa, ese rechiar característico dos engranaxes, os precoces tacóns de adolescente que quere parecer maior batendo contra o chan en cada baixada, a lúa, e unha canción...

...y se marchó, y a su barco le llamó Libertad, y en el cielo descubrió gaviotas y pintó estelas en el mar...

***

Os anos pasaron. O parque sigue alí. O columpio xa me queda pequeno, ou quizais os tacóns sexan maiores. As noites de mar e estrelas agora énchense de utopías e flashes, e aínda que sigamos indo polo parque, xa nunca volvín pintar estelas no mar dende o alto dun columpio

Ese pesadelo recurrente de que chegou o día do exame e non o preparaches.

Angustia, moita angustia. E tamén estaba el, e había pasteis.

Agora miro arredor e non recoñezo a miña vida de estudante.

Audrey xa non está, e as venecianas desta galería non deixan ver sol nin choiva.

E lembro como era antes...

Sempre procurei camiñar pola vida na punta dos pés, sen facer ruído, sen molestar. Quixera unhas desas zapatillas de ballet que atan cun lazo pola perna e fan parecer fadas incorpóreas ás mozas de carne e oso que as calzan.

Mais nunca souben nada de ballet, e no meu decorrer pola vida adoito tropezar e caer unha e outra vez, facendo máis ruído do que quixera.

"A miña morte servirá para acadar adeptos á causa galega. Un ben que aínda despois de morto, farei á nosa terra" (A.Bóveda)

A derradeira lección do mestre

"Nos moitos cimiterios de Galicia, durmen os derradeiros mártires da Libertade, en número incontable. A miña imaxinación veu unha fogueira en cada cimeterio, como outros tantos clamores de xusticia. Pero no de Pontevedra veu unha labarada que chegaba até o ceo. Era o lume do esprito de Bóveda que non figura na Santa Compaña dos inmortaes, porque non pertenece a Historia senon a Tradición en arume de lenda. Bóveda terá de ser nun mañán proisimo ou lonxano, a bandeira da nosa Redención"

(Castelao, "Sempre en Galiza")

A lúa chea ás miñas costas, e o solpor ante min. E sal, e area, e linguas en loita, e pel. E deixarmme levar pola brisa e os bicos, e perderme nos teus ollos, e tolear sen remedio. E aferrarme á fría pedra para saber que non estou a soñar.

E tamén unha decisión, e un erro, mais non importa. Xa non.

Fagamos un trato: manteñamos as mentiras e os sorrisos. Apértame forte unha vez máis, e seguirei sendo a nena inxenua que non fai preguntas para non saber as respostas. Só unha caricia máis, e nunca direi que coñezo a resposta de cada pregunta que non fago, porque os sorrisos valen máis.

É a miña decisión, un erro, pero agora xa non importa. Xa non.

Volveu pasar. Unha noite máis o meu subconsciente volveu alí, e unha vez máis sentín ese pracer de atopar algo perdido moitos anos atrás, a comodidade de atoparte nun lugar coñecido soterrado nalgún recuncho da memoria.

É unha praia, e sempre que volvo alí lembro ter estado antes, mais só volvo en soños porque na realidade non existe. Ou eu non teño constancia de que exista.

Esta noite achegueime un pouco máis, e conseguín coñecer o seu nome e a maneira de atopala. Mágoa que me coste tanto lembrar os detalles dos meus soños.

Moi pronto farei 24 anos de idade, pero nestes intres o único que son capaz de facer é abrazar forte, moi forte, a miña coelliña de peluche, como cando era nena. Non son capaz de nada máis, non me quedan bágoas, nin pensamentos, nin capacidade para reaccionar. Só podo abrazala e imaxinar que son nena de novo, que miña nai virá a darme un bico e todo estará ben de novo.

"O conto é o remuíño que fan arredor dunha lámpada moitas bolboretas, todas mergulladas na mesma luz"
Rafael Dieste

Días de redescubrir o interese dun traballo esquecido, de lembrar as razóns polas que escollín este destino e non outro, de reconciliarme cos estudos volvendo facer algo que me gusta de verdade.

Relato. Hai tanto tempo que comecei este traballo que xa nin lembro os motivos que me levaron a escoller esta temática. Ou quizais si. En calquera caso, o relato ten un poder que non ten ningún outro xénero: a forza do momento, a brevidade, a capacidade de condensar nunhas poucas liñas toda unha vida, unha aventura ou un amor. Pequenas píldoras de realidade ou fantasía para consumir nun intre.

Moitos pensamos que a nosa vida é unha novela, mais non deixa de ser unha sucesión de relatos en maior ou menor medida conectados entre si.