30/3/13

Ao longo da miña vida loitei por crer na bondade intrínseca do ser humano sobre calquera defecto que puidera desenvolver. Creo que as circunstancias poden facernos egoístas, que podemos enganarnos na maneira de manexar as situacións que se nos presentan, creo que o ser humano pode corromperse, pero non creo na existencia da maldade. Pero a realidade volve cada día a rirse de min.

Hai tempo que deixei de crer no cambio. Isto só pode estalar. Quizais entón, cando xa non quede nada, merezamos a redención que non soubemos obter.

Hoxe, as redes falan do inicio da III Guerra Mundial. Asústame, pero nalgures penso se esta é a catarse que o mundo precisa para recomezar.

29/3/13

Hoxe quero contar un conto de faros. De faros que gardan os segredos dos amantes que se encontran aos seus pés, de faros que falan en muda radiofonía de silenzos. Pero xa escribín un unha vez.

Hoxe quero falar das noites cálidas de verán e o feiticeiro ondear das luces na auga. Tamén do camiño de prata que traza a lúa ata máis alá do horizonte, e o ruxir da escuma nas rochas.

Quero lembrar aquela varanda no mar, a porta a ningures, e os faros que espreitan ao lonxe.

Hoxe quero voltar atrás as agullas do reloxo, e volver a rir con elas baixo aquela lúa de sal. E columpiarme alto, moi alto, ata onde os veleiros se chaman liberdade.

[...]

Princesa: E logo? Que fas ti aquí? A ver se me enganei de sala. Esta non é a cola para personaxe de conto?

Cabareteira: Máis ou menos, pero explicároncho mal. Aquí agardamos a que alguén escriba as nosas historias, por iso non hai primeiros nin últimos, vannos chamando segundo se lembren de nós. Se precisan unha princesa, pois chaman a unha princesa, se precisan un can que fale, pois a princesa senta e espera coma o resto. Cada un ten a súa historia. Non todas somos princesiñas de conto.

Princesa: E logo ti que historia viñeches protagonizar?

Cabareteira: Eu quería ser a estrela do Moulin Rouge, pero escolleron a esa paliducha de Satine, así que aquí estou, a agardar por unha nova historia chea de luces, música, e homes que caen aos meus pés.

Princesa: Ah! E levas moito tempo aquí agardando?

Cabareteira: Moito, pequena. Cando cheguei, a época dourada do Cabaret tocaba ao seu fin, pero eu era nova e idealista e escollín unha carreira sen saídas. E aquí me tes.

[...]

26/3/13

E de repente, o silenzo. Sen un final, sen un adeus. Só silenzo e un frío que se mete nos ósos e afoga cada palabra que xa non sairá da gorxa. Só un silenzo cargado de preguntas e ganas de berrar. Só silenzo e sal lavando a miña cara. Sen un final, sen un adeus.

22/3/13

Espántame o afogo da espera, o medo inmenso de anticipar ese momento que non queres que chegue, as palabras non pronunciadas e a incógnita da forma que acadarán. Horrorízame a tristura antes da tristura, así que ensaio ante o espello a palabra xusta, a reacción precisa. Pero ningún ensaio pode evitar o momento, e só o vivo unha e outra vez na miña cabeza intentando evitar as bágoas esta vez. Teño que ensaiar máis.

E con todo, sei que cando chegue non haberá bágoas, palabras nin reaccións. Non direi nada, porque non haberá nada que dicir. E quedarei soa, calada, mentres toda a tristura do mundo se verte en min. E saberei por fin a forma que acadará ese momento.

17/3/13

Vai frío esta noite. A xeada brisa do mar corta a pel, e o barco navega paseniño. As tres raíñas eran fermosas, o trato parece xusto. Ogallá non fixera tanto frío. Son nove ondas, só nove. Aí vén a última, an naou tonn. Chegou o momento, agárdanos o noso destino. Ériu.


...

Son o vento que alenta sobre o mar...

11/3/13

A cidade aos nosos pés e a eternidade no fío dunha navalla.

Núa na túa pel, húmida nos teus beizos, 

espida entre as sombras deste cuarto.

Intres que foron, anacos de historias que nunca serán.

Un bico fuxidío. Unha mirada que derrota.

Agocharse nese recuncho do teu peito onde remata o mundo.

A tormente e a calma. Saudade de tanto de ti.