6/9/15

Na praia cae o sol e refresca. Sento nunha rocha e miro ao chan. Ganan os nervios, xogo coa area. Comentas algo que me fai rir. Era tan nena...

Pasan os anos, cifras redondas. É o mesmo día, a mesma hora, unha praia distinta. Nós somos distintos. Cae o sol e refresca. Sento nunha rocha pero xa non miro ao chan. Non dis nada, pero non paro de rir. Fixéchesme crecer.

5/6/15

Folla en branco. Preciso ordenar ideas.
Perdín a costume, debería vir máis por aquí.

Tiña algo que dicir. Moito que dicir. Non lembro o que, non sei por onde comezar. Pasaron cousas, cousas boas, pero non o foron. Demasiada presión.

Onde estás? Necesitaba escoitarme máis ca nunca. Demasiado pequena e soa ante os acontecementos. Por que non me escoitas berrar?

Folla en branco. Demasiado ruído dentro. Demasiado silenzo fóra.
Demasiados días. Demasiada espera.
Demasiado pequena.
Demasiado soa.

7/4/15

É curioso. Adoitamos pensar que nos malos tempos é cando máis precisamos de alguén en quen apoiarnos. Recentemente descubrín que non, hai algo peor que a soedade cando o mundo quebra: o verdadeiro baleiro está en non ter con quen compartir os bos momentos que por sorpresa nos trae a vida.

Fóra vai sol. Unha nova vida trae novos motivos para sorrir, e as vidiñas que sempre me acompañaron permanecen ao meu carón unha soleada tarde máis. O mundo ensina a súa cara máis amable e tan só quixera contarche que hoxe foi un día bo nun traballo caído do ceo. Pero a distancia pode máis que os kilómetros, e cada vez somos un pouco máis descoñecidos. E entre tanto silenzo xa non lembro como soaba a miña voz.

26/1/14

Foi aquel o intre no que, sen mais, souben o que estaba por vir. Unha palabra foi abondo para facer quebrar o mundo, o meu mundo, o mundo que nunca foi. E quedei soa, pendurada no baleiro, ollando os anacos do mundo que construira, mentres outra persoa vive aquela vida pola que loitei. Sen forza xa. Expulsada do meu propio paraíso. Errante no baleiro da miña propia tristura, cortando os pés a cada paso cos anos do meu mundo roto. Outros quedaron coas rosas. Eu acabei por amar as espiñas.