30/5/12

Cando era nena tiña unha desas antoloxías de contos que co paso dos anos vas atopando repartidos entre as grandes obras da literatura universal. Había unha historia moi pequena que nunca volvín atopar fóra daquel libro. Falaba dun gorrión namorado dunha rosa. Cando lle lembran que coa primeira xeada ela morrería, négase a aceptalo. Coa chegada da temida primeira xeada, apértase contra ela para protexela co seu calor. Pola mañá a rosa sigue vermella. Durante a noite unha espiña atravesou o corazón do pequeno gorrión que co seu sangue lle volta a cor a aqueles pétalos que tanto amara.

Foi a primeira vez que unha historia de amor me fixo chorar. Era moi nena, non alcanzaba a comprender que o amor puidera doer, e aquela noite chorei ata quedar durmida.

Non pretendo sacar profundas conclusións do conto dende a miña perspectiva adulta. Hoxe non.

Hoxe un gorrión chocou contra o meu coche cando me dirixía á facultade. O seu corpo aínda estaba quente cando desenredei a aliña que coa forza do golpe quedara enganchada no limpiaparabrisas. Non pesaba nada. E por un intre lembrei a aquel gorrión namorado dunha rosa...

8/5/12

Chove contra o tempo.

Tempo de pedra, tempo xeado.

Tempo que voa e non pasa.

Roubáronme abril. Maio fica quedo.

A choiva molla bágoas que non agroman.

A humidade afoga no peito.

Disque vai sair o sol...

7/5/12

Reordenar prioridades:

Cansei de ser boa. A bondade non leva a ningures.

 
Tempo de facer a guerra.