31/12/10

Finais que son comezos

O reloxo do ordenador marca as 02:10 da mañá. No tuenti, que aínda manteño aberto como lembranza do que non quero voltar ser, unha conta atrás patrocinada por Coca-Cola lémbranos que restan 21h, 47min e 17seg para finalizar o ano. Non me dan moi ben as contas, pero é o mesmo. Tres minutos antes ou despois, este ano rematará para dar comezo a un novo. Sempre é o mesmo.

Botarei de menos este redondiño 2010. Con el vaise a década na que a miña xeración se fixo maior. A década na que aprendemos que a vida era máis que un xogo de nenos, na que decidimos o resto das nosas vidas e na que comezamos a voar.

Foi un ano de risos e bágoas, de amizades que morreron tan de repente como outras naceron, de novas experiencias, novos vínculos, novas mentalidades. Un ano de vértixe, con noites máxicas e días veloces.

O ano no que case hipotecamos as nosas carreiras pagando con risas o prezo de vivir cada día coma se non houbera nada máis. O ano no que subimos a recoller un título ante catrocentas persoas sen tropezar; no que rimos, choramos e volvemos rir nos baños dun bar; o ano no que os nosos ollos se perderon no mar unha e outra vez, no que vibramos con cada nota de cada noite de música, e no que unhas amizades naceron tan de repente como outras morreron.

Tamén foi o ano no que voamos baixo o obxectivo dunha cámara mentres (re)descubríamos covas encantadas e nos deixabamos arrastrar polas ondas dese mar que sempre nos arrolou. Un ano máis de risas e confidencias baixo as estrelas.

Vaise o ano que me ensinou a vivir sen medo, a bicar sen medo, deixando atrás as dúbidas e collendo forte a man que me fixo confiar, que me fixo sorrir sen querelo. Foise co vento, voando lonxe, pero deixaranos un novo ano, un novo ciclo que comeza. Porque ás veces, vivir peligrosamente é preciso. Por iso non teño medo deste 2011 que promete ser de vértixe. Porque cada final é un comezo.

14/12/10

Ola.

Esta que aquí intuídes son eu. Unha rapaza máis, como tantas outras. Nada especial. Vintepoucos anos, case licenciada nunha desas utópicas carreiras de letras que un só fai por vocación, e cun futuro tan incerto como tantas outras.

Vivo preto da pequena capital deste pequeno recanto que a historia dou en chamar Galiza. Son e toda a vida serei unha nena de terra e herba que sempre rexeitou o asfalto da cidade, mais esta cidade de pedra e auga sabe ben como facerse querer, e cada rúa é unha espiña na lembranza.

Gosto do mar, do arrecendo a salitre amarrándose a cada poro da pel, da area esvarando entre os dedos e as ondas susurrando palabras que só os faros entenden. Tamén gosto das postas de sol, da pedra que vibra coa forza da terra, e de perderme polos retortos camiños desta terra que será pequena pero tan grande coma o mundo enteiro. E dos gatos, e dos lagartos, e dos corvos, do sándalo e do xazmín. E tamén de pasar tempo coa miña xente, e de acariñar aos meus cans. En definitiva, de todas esas pequenas e absurdas cousas que me fagan sorrir un pouquiño.

Esta que aquí intuídes son eu. Unha rapaza máis, como tantas outras. Nada especial. Unha gata máis mirando a vida dende o seu tellado.