16/2/13

O vestido vermello, acabado de pranchar, está perfectamente colgado da núa percha agardando a ser posto. Pero o teléfono non vai soar, como tampouco o fixo onte, nin antonte. E cada fuxidía ollada ao pequeno led que non se acende, racha un pouco máis de min.

O tempo dos sorrisos mudou no das promesas que doen. Prometo non molestarte máis, meu ben. Esta vez prometoo de verdade. Prometo que non agardo nada. Mais agárdote sen agardar, por se un día atopas o camiño de volta a aquela praia onde nunca te levei.


Voa lonxe. Atrás non queda nada.