Hai noites nas que precisas escoller o camiño máis longo á casa e facelo moi amodiño, deixando esvarar o tempo entre as rodas, agora crueis reloxos que corren de máis. Paso a paso, bágoa a bágoa. Pero o tempo nunca é abondo, e a chegada é inevitable. Tanto coma escuro o destino.
Hai noites longas e escuras de máis, e nunca se está demasiado só. Sempre pode ser un pouco peor.
Onde estará ese fondo que nunca chega?
9/1/12
4/1/12
Ninguén nos contou que foi o que sinteu o patiño feo cando se convirteu en cisne. Tan acostumado a estar só e triste, que pasaría pola súa cabeza cando a xente comezou a alabar a súa beleza?
Eu creo que nunca deixou de ser un patiño con demasiado medo do mundo que outrora lle dera as costas. A súa timidez facíao baixar a mirada ante os afagos, e nunca os soubo agradecer.
E sigueu só. A pesares desa beleza que só se atopaba nos ollos dos demais.
Eu creo que nunca deixou de ser un patiño con demasiado medo do mundo que outrora lle dera as costas. A súa timidez facíao baixar a mirada ante os afagos, e nunca os soubo agradecer.
E sigueu só. A pesares desa beleza que só se atopaba nos ollos dos demais.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)