25/10/13

Tantas veces como te coidei e te sequei, e agora está a chover por ti e non podo facer nada, miña pequena. O teu corpiño descansa na terra mollada, ao pé da pereira baixo a que tantas veces me buscaches para que te acariñara. Aínda non entendo como marchaches tan rápido, se aínda tiñamos tanto amor que darche. Búscote e non lembro que non estás. Pérdote a cada intre, e non son quen de entender que non voltarás, porque está a chover por ti e non podo facer nada.

24/10/13

Chegaches un trinta de outubro, pequeniña e negra coma unha perla de acibeche. De tódolos teus irmáns, ti roubaches unha parte da nosa alma e xa nunca marchaches do noso carón. Tan pequeniña, tan bonita, eras a envidia de todo aquel que te vía. Pero o que ninguén máis sabía é canto amor tiñas para nós, canta alegría neses olliños que xa hai moito que deixaran de vernos, nese rabo que nunca deixaba de moverse, nesa lingua que non tiña cabida na túa pequena boca.

Xa non pelearás máis cos teus irmáns máis vellos polo mellor sitio na cama, nin buscarás incansable a nosa perna para reclamar o teu mimo do día. Xa non teremos os teus bicos, nin a túa barriguiña ao sol esperando unha caricia.

Sempre serás a máis pequeniña, a máis doce, a alegría dos nosos días. Porque non importa o grises que foran, ti sempre me facías sorrir. E agora que non estás, non hai bágoas abondo para despedirte.

Chegaches un trinta de outubro, e marchaches hai unhas horas. Os anos que nos deixaches foron un regalo que nunca poderemos pagar. Só agardo que souberas o querida que fuches e sempre serás. Só agardo que, esteas onde esteas, saibas que non te deixaremos soa: sempre estarás connosco.

16/10/13

É tempo de pechar capítulos dun libro escrito a unha soa man.
Pero máis difícil que deixar de escribir, é deixar de ler as páxinas que quedaron atrás.

Un tempo novo está por vir, e non será mellor que o quedou atrás. É tempo de ser de pedra.