17/9/12

Era de xustiza poética voltar neste día ás mesmas rúas nas que un día comezou unha historia gravada a lume nunha moeda dunha soa cara. Voltar sabedora do remate. Voltar sen bágoas e cun sorriso. Voltar en paz.

E durmir por vez primeira cun sorriso nos beizos. Sen agardar absolutamente nada.

5/9/12

Sen escollas non hai dúbidas. Agora teño liberdade para seguir o único camiño ao que sempre pertencín. Liberdade para sorrir, para atopar unha razón pola que levantarme da cama polas mañás. Un único camiño que me leve ao meu destino.

Só resta unha materia pendente para voar lonxe do pasado. Pero con esa ninguén me vai axudar.

4/9/12

As horas corren máis lentas do debido, e neste cuarto vai moita calor. Deitada na cama arrólame a tristura que vén de atrás e o medo ao que está por vir. Ou quizais a tristura que virá e o medo presente. Queda cada vez menos tempo, pero non avanza. Estira e encolle coma se fora chicle. Xoga a agacharse tralas portas e saltar ao meu paso. E eu ás veces quero correr cara adiante, e ás veces quero voltar atrás, pero non me movo. Permanezo inmóbil deitada na cama, vendo correr as horas cara un destino incerto.