27/7/13

Nun intre, fíxose o silenzo. E ao seguinte, o estourido da realidade sacudiu cidade. Un medo fondo que queimaba nas entrañas acompañaba a irrealidade do momento. Logo viñeron as imaxes, as cifras, e o aire facíase denso para respirar. E no remate, voltou o silenzo.

Non hai palabras. Sobran as obviedades. Non hai máis que un mesto silenzo de respetuosa sacralidade. Non hai máis que escuridade.

Pero sobre o silenzo, érguese un berro de orgullo. Somos nós, homes e mulleres, mozos e mozas. Somos egoístas, somos imperfectos, pero somos capaces de dar todo o mellor nun intre de silenzo. Somos todos, somos un. Somos o pobo que non traizoa.

O 25 de xullo de 1948, Castelao contaba a gloriosa alborada de festa que neses intres viviría a terra nai aos galegos espallados polo mundo. Esta volta non houbo alba de gloria, só houbo escuridade e silenzo. Pero o pobo soñado polo mestre estivo máis vivo ca nunca. Somos nós. Ante a gloria e ante a miseria. Somos o orgullo soñado.

Esa moitedume de luciñas representa o pobo, que nunca nos traicionou, a enerxía coleitiva, que nunca perece, i en fín, a espranza celta, que nunca se cansa. Esa infínda moitedume de luciñas e vagalumes representa o que nós fomos, o que nós somos e o que nós seremos sempre, sempre, sempre.
Castelao, Alba de Gloria         

11/7/13

Adeus ás interminables horas escoitándote falar, aprendendo, admirando.
Adeus aos segredos, á confianza que só ti me facías sentir.
Adeus á persoa que me ensinaches a ser, á seguridade, ao valor.
Adeus aos sorrisos que facían doer a cara, á paz que ti me dabas.
Adeus ás praias sen nenos e a ese recuncho do teu peito no que remataba o mundo cando me abrazabas.

Nunca esquecerei que ao teu carón fun a mellor versión de min mesma, aínda que non fora abondo. Nunca esquecerei que me valoraches, que fixeches visible o invisible, que confiaches en min. Nunca esquecerei ao amigo que me considerou amiga.

Estou atada a unha lembranza. O meu amigo foise e non voltou. Poderás camiñar coma el, poderás falar coma el, pero nunca serás máis que a sombra dunha lembranza da que xa non formo parte.

É tempo de voltar ao silenzo, de agochar o visible, de non ser nin estar. Xa ninguén me abraza, xa ninguén me fai rir, xa non quero aprender máis. O meu amigo foise, e quizais só foi unha sombra que nunca existiu.
A miúdo escoito esa frase tan recurrida de "non podes deixar que a túa felicidade dependa dun home, tes que aprender a ser feliz por ti mesma". A miúdo procede desas persoas que cando intentas localizar para sair un pouco da casa teñen sempre preparado un "non podo, é que xa teño plans coa miña parella".

Seino, miñas queridas. Seino mellor que ninguén. Agora terei que aprender a non deixar que a miña felicidade dependa da amizade de ninguén.

3/7/13


Y aunque razonara, de qué me serviría? 
Debo estar triste si tengo motivos y ninguna broma me hace sonreir.
[Shakespeare, Much ado about nothing]


Noutra vida que quedou atrás hai moito, a miudo adoitaba sorrir como norma. Pensaba que era unha maneira de dar o mellor de min. Dende pequeniña ensináronme a dar sen pedir. E así o fixen.

Pero chegaron tempos máis escuros, tempos nos que doía sorrir, nos que precisei un apoio e ninguén estivo aí. E o sorriso quedou naquela outra vida.

Entón comprendín que, á hora da verdade, a ninguén lle importa que rías ou chores. Estamos sós nesta vida, e a ninguén lle importa máis que o seu propio embigo. Cansei de sorrir.

Recentemente unha persoa díxome que sempre estaba triste, unha persoa que noutra vida me fixo sorrir ata doerme a cara. Non tiven ocasión de dicirlle que cansara de sorrir para outros e non atopaba unha razón que me fixera sorrir para min. Probablemente esa ocasión non chegue nunca, e por iso vou gardando aquí cada resposta que nunca poderei dar, na caixiña dos sorrisos mortos.