20/8/13
O tempo é un engano que voa e se estanca nas nosas mans. Pasaron anos xa, mais aquela raiola de sol coa que nos quentamos aínda está na miña pel, gravada a lume. A imaxe daquel primeiro bico reflectida no xeo azul das augas treme axitado polas ondas como aquel día tremía eu. Non hai reloxos que miren cara atrás, e aquel intre compartido por dous morrerá na lembranza dun só. Pero vivirá para sempre nas pegadas que os nosos pés deixaron na area daquel luscofusco.
16/8/13
8/8/13
Prometinme ser forte. E estoume esforzando en cumplir con cada promesa. Pero algúns días, a vida doe un pouco máis e todo vira escuro. Hoxe é un deses días nos que quero correr a acurrucarme nese recuncho onde remata o mundo e fas que agrome unha raiola de luz. Hoxe máis que nunca preciso do teu abrazo e tampouco hoxe chegará. E xa non quero ser forte.
Hoxe voltei á impotencia da palabra tardía, da defensa xa inútil. Agora só me queda a vergoña da humillación á que non souben responder. Deixei que me trataran como a unha estúpida sen criterio, que insultaran a quen lle debo o ceo, e non fun capaz de dicir nada. E agora só quero chorar e esconderme moi lonxe deste mundo que non deixa de ferir. Agora só quero que o silenzo deixe de afogarme.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)