A primeira raiola de sol danzou paseniñamente polos lenzos do leito ata baterlle na branca pel. Ergueuse. Os seus pés tocaron o frío chan e ese golpe de vida foi catártico.

Un paso, e outro máis, e aquel lume de ouro executaba cerimoniosamente a súa danza a través da ventá. As gaivotas chamaban por ela e a salgada brisa berraba o seu nome.

Un chanzo, e outro máis, e os seus pés espidos sentiron a terra dos camiños. As silveiras prendían os brancos liños que ocultaban o seu corpo, ferían a súa pel espida. Avanzar doe.

Un paso, e outro máis, e no seu ollar a pedra e a auga.

Un paso máis e aos seus pés, manchados da terra dos camiños, a fonte dos ancestros. E alí está, dourada e tremente, a frol d'auga fría.

Deixa que os seus dedos a toquen, deixa que o frío avance pola súa pel. E na sacra cunca das súas brancas mans, captura a danzante raiola que agora treme na súa pupila de azibeche.

Cabeza erguida, un pé diante do outro.

Na procura do equilibrio.

Volver a camiñar rúas de sal con elas.

E rir, e berrar, e deixarse levar por esa brisa que cheira a mar.

Recarga de vida, de forza. Recarga de sal, de son.

Recarga de vós.

O futuro vira incerto. O presente, caótico. Enganeime e non sei voltar atrás. Busco un perdón cando o que preciso é unha oportunidade de recomezar, de facer ben as cousas. Pero xa as esgotei tamén. Quizais sexa un punto de inflexión, quizais só podo perder esta vez, quizais toque aceptar a derrota.

Cando os sentimentos non son máis que unha sorte de músculo atrofiado do teu ser, aprendes a vivir con eles. Sabes que están aí, sabes que non os podes cambiar para ben ou mal, pero perden os seu significado. Para ti.

Ás veces costa comprender que para os demais si que teñen un significado e podes facer dano a persoas polas que darías o ceo. Nunca foi esa a miña intención, pero si o meu erro.

Pode que sexa o momento de aprender a botar sete chaves sobre ese músculo atofiado. Deixarllo ver aos outros só trouxo bágoas e perdas. É o momento do silenzo.

Dende aquí, quixera facer voar unha desculpa a quen danei por querelo un pouco máis do que debera. Aínda que só pequei por erro. Aínda que só lle chegue o silenzo.

Silenzo. Son dona do meu silenzo. Cada palabra afunde un pouco máis, e vou virando pequena, cansa, sen folgos. O tempo da loita rematou unha vida atrás, e só queda o silenzo. Outrora, a palabra foi a miña arma, agora é a causa da miña condena. Non hai outra arma mais que o silenzo.

Nunha man, as palabras que nunca direi. Na outra, as que nunca debín dicir. Silenzo.

Teño o que merezo e sete vidas para arrepentirme. É tarde para volver atrás, tarde para pedir perdón. Só queda o silenzo e a lembranza do erro que xa non poderei non cometer. O silenzo do perdón que non terei a oportunidade de pedir. Só queda o silenzo que xa nunca racharei. É mellor así.