A primeira raiola de sol danzou paseniñamente polos lenzos do leito ata baterlle na branca pel. Ergueuse. Os seus pés tocaron o frío chan e ese golpe de vida foi catártico.
Un paso, e outro máis, e aquel lume de ouro executaba cerimoniosamente a súa danza a través da ventá. As gaivotas chamaban por ela e a salgada brisa berraba o seu nome.
Un chanzo, e outro máis, e os seus pés espidos sentiron a terra dos camiños. As silveiras prendían os brancos liños que ocultaban o seu corpo, ferían a súa pel espida. Avanzar doe.
Un paso, e outro máis, e no seu ollar a pedra e a auga.
Un paso máis e aos seus pés, manchados da terra dos camiños, a fonte dos ancestros. E alí está, dourada e tremente, a frol d'auga fría.
Deixa que os seus dedos a toquen, deixa que o frío avance pola súa pel. E na sacra cunca das súas brancas mans, captura a danzante raiola que agora treme na súa pupila de azibeche.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Miáñame!