A gata no tellado

Nun intre, fíxose o silenzo. E ao seguinte, o estourido da realidade sacudiu cidade. Un medo fondo que queimaba nas entrañas acompañaba a irrealidade do momento. Logo viñeron as imaxes, as cifras, e o aire facíase denso para respirar. E no remate, voltou o silenzo.

Non hai palabras. Sobran as obviedades. Non hai máis que un mesto silenzo de respetuosa sacralidade. Non hai máis que escuridade.

Pero sobre o silenzo, érguese un berro de orgullo. Somos nós, homes e mulleres, mozos e mozas. Somos egoístas, somos imperfectos, pero somos capaces de dar todo o mellor nun intre de silenzo. Somos todos, somos un. Somos o pobo que non traizoa.

O 25 de xullo de 1948, Castelao contaba a gloriosa alborada de festa que neses intres viviría a terra nai aos galegos espallados polo mundo. Esta volta non houbo alba de gloria, só houbo escuridade e silenzo. Pero o pobo soñado polo mestre estivo máis vivo ca nunca. Somos nós. Ante a gloria e ante a miseria. Somos o orgullo soñado.

Esa moitedume de luciñas representa o pobo, que nunca nos traicionou, a enerxía coleitiva, que nunca perece, i en fín, a espranza celta, que nunca se cansa. Esa infínda moitedume de luciñas e vagalumes representa o que nós fomos, o que nós somos e o que nós seremos sempre, sempre, sempre.

Castelao, Alba de Gloria