A gata no tellado

Somos almas de pedra e tebras. Fillas da noite. Fillas da lúa.
Rexeitamos a luz. Vivimos entre vós, na claridade. Mais dentro de nós reina a eterna escuridade. Temédesnos. É a vosa natureza. Non tendes motivo, mais temédesnos.

Temedes a escuridade, porque alí atópase aquilo que descoñecedes, alí agóchanse os vosos medos: os malos dos contos cos que durmides aos vosos fillos, aquilo que temedes na noite, o que vos fai cóxegas nas costas cando vos atopades sós no máis mesto da noite. Alí onde estamos nós.

Somos as vosas propias mentiras, a vosa conciencia envolvéndovos cando non hai luz na que agocharvos. Temédesnos porque non nos podedes controlar. Así sodes. Esa é a vosa razón de ser, de existir: controlar todo. Vivides posuídos polo medo ao descoñecido, só porque escapa ao voso control. Pasades pola vida temendo á morte, buscando a perfección, o coñecemento do que será. E non a vivides, porque só vivides o medo a que saia mal.

Somos fillas do luar. Somos ánimas milenanias. Levamos séculos nesta terra. Coñecémosvos ben. Perseguídesnos por medo, pero nunca vos fixemos dano. Atacades antes de mirar, e así evitades ver unha verdade demasiado dura. Unha verdade que temedes. E seguides pasando pola vida buscando a perfección, o coñecemento do que será. Pero non a verdade.


[c.2003/04]