Con le mie mani tra le gambe diventerai più grande
Gardo entre as pernas toda a tristura do mundo. Viro pequeniña sen a túa pel e aquela pequena morte que me voltaba a vida empúrrame agora a un escuro purgatorio de ollares que non agardan por min.
Soa nesta mesta néboa de momentos fuxidíos, aférrome a unha aperta que xa nunca será e durmo espida nos brazos que non me rodean. E nos meus soños creo o futuro que nunca foi.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Miáñame!