4/9/12

As horas corren máis lentas do debido, e neste cuarto vai moita calor. Deitada na cama arrólame a tristura que vén de atrás e o medo ao que está por vir. Ou quizais a tristura que virá e o medo presente. Queda cada vez menos tempo, pero non avanza. Estira e encolle coma se fora chicle. Xoga a agacharse tralas portas e saltar ao meu paso. E eu ás veces quero correr cara adiante, e ás veces quero voltar atrás, pero non me movo. Permanezo inmóbil deitada na cama, vendo correr as horas cara un destino incerto.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Miáñame!