A gata no tellado

Dende había xa algunhas lúas a xente da vila vía aquela moza peiteando os mollados cabelos no cantíl cada alborada. Uns pensaron que era unha moura, outros dicían que era unha dona enfeitizada por un mal de amor, e non faltaron os que defenderon vehementemente que era unha serea. Cadaquén tiña a súa versión e non se falaba de outra cousa na feira e nas tabernas. Todos sabían dela, mais ninguén se atreveu a achegarse nunca.

Ninguén soubo o seu segredo. Ninguén foi capaz de imaxinar que tan só era unha moza que gostaba de camiñar pola praia pouco antes do mencer para ollar o xeito en que a lúa se durmía no berce das augas ao tempo que nacía o novo día. Ninguén o soubo nunca, e o lugar comezou a ser coñecido como Pena da Moura.