1/11/11

É a noite en que o veo racha e os devanceiros camiñan entre nós. Noite de mortos que non temen aos vivos.

As velas escintilan xa nas capeliñas dos cemiterios e as flores dos mortos agardan o seu día de romería.

Fóra vai frío, e a noite é un pouco máis escura e neboenta do habitual. Mais en cada lar os avós dos nosos avós sentan a carón do lume e xogan a facer estourar as castañas e rebulir as muxicas para facer notar a súa presenza.

Noite suspendida no tempo que deixou de existir. Algún día nós cruzaremos o veo rachado para visitar aos nosos descendentes, e seguirá a ser a mesma noite que antano quedou xeada no tempo, coma un punto fixo condenado a repetirse eternamente.


Noite na que lembrar aquilo de...

Na noite da derradeira novena de difuntos a eirexa estaba inzada de medos.

En cada vela escentilaba unha ánima e as ánimas que non cabían nas velas acesas acochábanse nos currunchos sombrizos e dende alí fitaban os rapaces e facíanlles carantoñas.

Cada luz que o sancristán mataba era unha ánima acesa que se desfacía en fíos de fume e todos sentíamo-lo bafo das ánimas en cada vela que morría.

Dende entón o cheiro da cera traime a lembranza dos medos daquela noite.

[...]

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Miáñame!