As velas escintilan xa nas capeliñas dos cemiterios e as flores dos mortos agardan o seu día de romería.
Fóra vai frío, e a noite é un pouco máis escura e neboenta do habitual. Mais en cada lar os avós dos nosos avós sentan a carón do lume e xogan a facer estourar as castañas e rebulir as muxicas para facer notar a súa presenza.
Noite suspendida no tempo que deixou de existir. Algún día nós cruzaremos o veo rachado para visitar aos nosos descendentes, e seguirá a ser a mesma noite que antano quedou xeada no tempo, coma un punto fixo condenado a repetirse eternamente.
Noite na que lembrar aquilo de...
Na noite da derradeira novena de difuntos a eirexa estaba inzada de medos.
En cada vela escentilaba unha ánima e as ánimas que non cabían nas velas acesas acochábanse nos currunchos sombrizos e dende alí fitaban os rapaces e facíanlles carantoñas.
Cada luz que o sancristán mataba era unha ánima acesa que se desfacía en fíos de fume e todos sentíamo-lo bafo das ánimas en cada vela que morría.
Dende entón o cheiro da cera traime a lembranza dos medos daquela noite.
[...]
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Miáñame!