Un mundo que segue a quebrar e, cachiño a cachiño, leva un pouco máis de min.
Un pouco máis soa. Un pouco máis triste e pequeniña.
Xa non quero comer o mundo, iso é unha tontería, só intento que non me coma el a min. Mais non o consigo, e sigo caendo, caendo, caendo...
Houbo un tempo que unha aperta podería salvar calquera dificultade. Hoxe non podería nin secar as bágoas que me afogan.
Só me queda o sorriso da lembranza, pero ata el chama polo pranto agora.
Quizais o fondo aínda estaba un pouco máis abaixo e eu non o sabía.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Miáñame!