O verán que non foi verán vai rematando, fuxidío e pesado a un tempo. Os días hai moito que deixaron de ser eternos, e cada posta de sol é un paso máis cara o inverno. No aire hai un recendo de uvas e humidade, e a calor parece loitar por non morrer. Soan os foguetes das últimas festas, e os nenos voltan á escola.
Está no aire. O outono achégase, con recendo de castañas e follas secas.
Un novo ciclo. Unha nova vida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Miáñame!