A gata no tellado

Ollando as páxinas dun vello blogue pechado hai tempo, atopei algo que escribín nunha época moi diferente. Hoxe xa non me podo recoñecer naquelas liñas, e ben entrado o verán aínda non puxen esas sandalias. Aí queda, pola nena que un día fun:

Chegou o verán. Si, xa é oficial.

Onte puxen as miñas sandalias laranxa. Doroty tiña uns zapatos vermellos. A Cenicienta uns de cristal. Eu, teño as miñas sandalias laranxa.

Son o meu talismán. Fanme sentir mellor. Máis alta, máis elegante, cómoda. Mellor conmigo mesma. Danme confianza.

Con elas bailei, bailei moito, subín a tarimas, a coches de choque e corrín polo castro de Baroña co primeiro raio de sol dalgunha primavera pasada.
Con elas déronme o bico máis doce que lembro.
Levabaas cando me perdin entre as "bambalinas" do escenario da Philadelphia ás sete da mañá o día anterior ao final de Lingüística.
Tamén naquelas noites de columpios e utopías do Son
Tamén as levaba o día que comezamos a montar Cabanas, e cheguei ao ensaio tres cuartos de hora tarde e en minifalda, alá por algún pasado mes de setembro

Son parte do vran. Pode que non me leven por un camiño de baldosas amarelas, nin me atopen un príncipe azul, pero é que eses están reservados para as princesas. Confórmome con que o show continúe, como diría Freddy Mercury...