A gata no tellado

O tempo é un engano que voa e se estanca nas nosas mans. Pasaron anos xa, mais aquela raiola de sol coa que nos quentamos aínda está na miña pel, gravada a lume. A imaxe daquel primeiro bico reflectida no xeo azul das augas treme axitado polas ondas como aquel día tremía eu. Non hai reloxos que miren cara atrás, e aquel intre compartido por dous morrerá na lembranza dun só. Pero vivirá para sempre nas pegadas que os nosos pés deixaron na area daquel luscofusco.