Non adoito vir demasiado por aquí. Unha vez escoitei dicir que o primeiro poema non o escribimos cando nos namoramos, senón cando nos deixan, porque mentres somos felices non nos importa máis que disfrutalo. Quizais por iso cando paro a ler as pegadas que deixei atrás penso que tanta tristura non debe ver a luz.
Está ben así. Soa no meu cuarto ante unha pantalla, sen ninguén ao outro lado que o lea. Quizais algún día teña valor para amosarme espida ante vós, pero non será hoxe. Agardarei tempos mellores, e seguirei saíndo á rúa sorrinte para non ter que responder nunca máis a preguntas difíciles para aqueles que preferimos regalar un sorriso a explicar a causa da nosa tristura.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Miáñame!