A Berenguela olla cada paso que me leva ata os seus pés. Arrastro os tacóns ata sentar nas escaleiras. Son moitas as noites sen durmir e o corpo canso pide tregua, mais eu sei que a cabeza non vai colaborar. Reescribirei palabras, soñarei apertas e preguntarei sen agardar resposta. Logo sairei á rúa buscando uns ollos que foxen dos meus. E por máis que pregunte, ningún son sairá dos meus beizos e ningunha resposta chegará a min.
Un día crucei esta praza baixo o seu abrazo. Hoxe ninguén virá. E eu estou tan cansa...
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Miáñame!