A gata no tellado

Á miña máquina de escribir estropeóuselle o eu lírico.
Tecleo mentiras que son verdades. Personalizo demasiado.
Pérdome entre a calor dun raro outono
e as frías bágoas desta choiva que vai a máis.
Pérdome na loita de pupilas que muda en ollos de perfil
tan rápido que non alcanzo a comprender.
Entre o vapor que baixo as estrelas oculta a pel contra a pel,
entre as burbullas que calan os suspiros, os roces, os bicos.
Pérdome na lembranza para non atopar respostas,
e nas longas noites sen durmir á procura dunha estrela que me guíe.
Pérdome para non atoparme máis, nalgures, entre o eu lírico e eu mesma,
que xogan ás agachadas entre as vellas teclas desta máquina estragada.