11/2/11

Os días pasan lentos e pesados na cidade. Escorregan entre as lousas de pedra que cobren as rúas atrapando na súa mesta e pegañenta rede a todos aqueles que os pisan. Se tiveramos ás poderiamos fuxir deles e voar lonxe, onde non exista tempo nin lousas. Mais permanecemos atrapados no seu lento discorrer, aguilloados por espadas de reloxes que non existen.

Roubarei cada vela da cidade, cada igrexa, cada santo, cada cea de namorados e ata os queimadores de aceite quedarán ás escuras esta noite. E coa súa cera farei as ás máis grandes que fermosas que ningún anxo puidera desexar, e voarei lonxe, moi lonxe, lonxe dos días e as pedras. Ata o sol.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Miáñame!