A gata no tellado

Ola.

Esta que aquí intuídes son eu. Unha rapaza máis, como tantas outras. Nada especial. Vintepoucos anos, case licenciada nunha desas utópicas carreiras de letras que un só fai por vocación, e cun futuro tan incerto como tantas outras.

Vivo preto da pequena capital deste pequeno recanto que a historia dou en chamar Galiza. Son e toda a vida serei unha nena de terra e herba que sempre rexeitou o asfalto da cidade, mais esta cidade de pedra e auga sabe ben como facerse querer, e cada rúa é unha espiña na lembranza.

Gosto do mar, do arrecendo a salitre amarrándose a cada poro da pel, da area esvarando entre os dedos e as ondas susurrando palabras que só os faros entenden. Tamén gosto das postas de sol, da pedra que vibra coa forza da terra, e de perderme polos retortos camiños desta terra que será pequena pero tan grande coma o mundo enteiro. E dos gatos, e dos lagartos, e dos corvos, do sándalo e do xazmín. E tamén de pasar tempo coa miña xente, e de acariñar aos meus cans. En definitiva, de todas esas pequenas e absurdas cousas que me fagan sorrir un pouquiño.

Esta que aquí intuídes son eu. Unha rapaza máis, como tantas outras. Nada especial. Unha gata máis mirando a vida dende o seu tellado.